Το σεργιάνι του νου - Της Ελένης Κύρκου-Σαφάκα

Το σεργιάνι του νου - Της Ελένης Κύρκου-Σαφάκα

Έγειρε ο ήλιος, νύχτωσε, ΄

έπεσε το σκοτάδι.

Σφαλίζω τα παράθυρα,

τις πόρτες αμπαρώνω.

Μα αν το κορμί φυλάκισα,

ο νους μου δραπετεύει,

μέσ' απ τις κλειδαρότρυπες

κι από τις χαραμάδες.

Παίρνει της αναζήτησης

βαγόνι πρώτη θέση

και σεργιανάει ολονυχτίς,

σ όλα της γης τα πλάτη.

Όλο γροικά ν αφουγκραστεί

κάθε φωνή και ήχο,

κάθε καημό και βάσανο,

που έχουν οι ανθρώποι.

Κι αν ησυχάσαν τα πουλιά

κι αν λούφαξαν τ αγρίμια,

οι πονεμένοι άνθρωποι

βογγούν και ξαγρυπνούνε.

Πώς θα τη ζήσουν τη ζωή;

Πώς θα τα βγάλουν πέρα,

με πείνα, αρρώστιες κι άδικο,

με φτώχεια και πολέμους;

Κι οι δυνατοί όμως ξαγρυπνούν

κι εκείνοι δεν κοιμούνται,

όχι γιατί στενάζουνε,

ούτε γιατί υποφέρουν.

Μα μόνο σχεδιάζουνε

ν αυξήσουνε τα πλούτη

και να ελέγχουν τους λαούς

να μην τους πολεμούνε.

Ο νους τότε, μαζεύτηκε,

στο σπίτι επιστρέφει,

κι υψώνει βροντερή φωνή,

γιατί όλα τούτα Θεέ μου;

Εσύ πού χεις τη δύναμη,

σώσε την οικουμένη

και δίκαια ξαναμοίρασε

όλης της γης τα πλούτη.-

Ηγουμενίτσα 22 - 6 - 2020

Ελένη Κύρκου - Σαφάκα