Στη μνήμη του Θωμά Τσώτου...

Στη μνήμη του Θωμά Τσώτου...

Πρόσφατα έφυγε από τη ζωή ο Θωμάς Τσώτος, ένας παλιός Ηγουμενιτσιώτης. Ένας καλόκαρδος άνθρωπος, αγαπητός, κοινωνικός με ισχυρούς δεσμούς με την τοπική κοινωνία.

Παρόλο που τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, όλοι έχουν να θυμούνται έναν πρόσχαρο, καλοσυνάτο και γελαστό άνθρωπο.

Στην οικογένεια του εκλιπόντος εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.

Αύριο Κυριακή 19/5/2024 θα τελεστεί το 40ημερο μνημόσυνο στον Ιερό Ναό Ευαγγελίστριας στην Ηγουμενίτσα.

Αξίζει όμως στη μνήμη του εκλιπόντος να παραθέσουμε τα συγκινητικά λόγια με τα οποία τον αποχαιρέτησε η κόρη του Βασιλική, σημερινή αντιδήμαρχος Ηγουμενίτσας.

Λίγα λόγια για τον πατέρα μου

«Ο πατέρας μου, ο μπαμπάκας μου ο Θωμάς Τσώτος ο ηλεκτρολόγος από τη Γράβα, την πρώτη συνοικία της Ηγουμενίτσας ήταν υπέροχος άνθρωπος. Πολύ μπροστά από την εποχή του καθώς το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να είναι καλά η οικογένειά του. Όταν λοιπόν γεννήθηκα εγώ η τρίτη του κόρη εκείνος μοίραζε γλυκά σε όλο το μαιευτήριο τρισευτυχισμένος. Η μαία του μαιευτηρίου πήγε στη μητέρα μου και της είπε: «Καλέ Κυρία τρελάθηκε ο άντρα σου; Τρίτη κόρη και μοιράζει γλυκά;» Ναι Τρίτη κόρη και μοιράζει γλυκά γιατί γνώριζε ότι με τις κόρες του και εν συνεχεία με τις εγγονές του θα ζήσει ευτυχισμένος. Θα είναι μαζί τους στη χαρά, στη λύπη, σε κάθε σημαντικό γεγονός της οικογένειας. Θέλοντας να σατιρίσει την επικρατούσα άποψη της κοινωνίας που διαχώριζε τα φύλλα των παιδιών έλεγε: «Εγώ δεν έχω παιδιά, είμαι εγώ και οι 8 γυναίκες μου». Η μαμά μου, οι 3 κόρες του και οι 4 εγγονές του. Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου, είχε ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ και αντιμετώπιζε τη ζωή πάντα με θετική σκέψη. Ποτέ δε διαμαρτυρήθηκε, ποτέ δεν παραπονέθηκε για ό,τι ερχόταν στις ζωές μας. Ήταν πάντα εκεί να μας στηρίξει. «Τι σε νοιάζει εσένα; Ο μπαμπάς είναι εδώ, μαζί θα τα αντιμετωπίσουμε όλα» μας έλεγε.

Ο πατέρας μου δεν είχε σπουδάσει, ήξερε καλά όμως τη σημασία της μόρφωσης. Γι’ αυτό και ήθελε τα παιδιά του να σπουδάσουν και τα σπούδασε. Και τα τρία. Μόνος του με τα δυο του χέρια και με στήριγμα την μάνα μας. «Εγώ τα παιδιά μου τα σπούδασα για να μην χρειαστεί να ζητήσω, να μην χρειαστεί να παρακαλέσω». Και δε χρειάστηκε μπαμπά, προχωρήσαμε τον δρόμο που εσύ μας άνοιξες, περήφανες και αξιοπρεπείς όπως εσύ μας δίδαξες με τη ζωή σου. Ο πατέρας μου όπως είπα δεν είχε σπουδάσει, ήταν όμως γεμάτος θετικά συναισθήματα. Αυτό του το αναγνώρισαν όλοι οι φίλοι του, οι οποίοι ήταν με σπουδαίες ακαδημαϊκές γνώσεις και είχαν επιλέξει το δικό μου πατέρα για φίλο καρδιάς που γνώριζαν ότι θα είναι πάντα εκεί. Και πράγματι ήταν με όλες του τις δυνάμεις σε όλους.

Από τον γλυκό μου μπαμπά θα μου λείψουν όλα. Κυρίως όμως τα απλά, τα μικρά καθημερινά πράγματα. Το να πηγαίνω σπίτι και να τον βλέπω χαμογελαστό στο μπαλκόνι με το ραδιόφωνο πάντα ανοιχτό να με περιμένει. Τα πρωϊνά και βραδινά καθημερινά τηλεφωνήματα που έκρυβαν τόση αγάπη. Τις μικρές απολαυστικές συζητήσεις που κάναμε. Την αγάπη που μοίραζε απλόχερα στις εγγονές του. Όμως θα προσπαθήσω εγώ και οι αδερφές μου να είμαστε δυνατές για κείνον. Όπως ήταν εκείνος πάντα, ακόμα και στις τελευταίες μέρες του που δέχτηκε αδιαμαρτύρητα να γίνει ακρωτηριασμός του ποδιού του, που κατάφερε να ανταπεξέλθει σ’ αυτό το βαρύ χειρουργείο που προσπάθησε πολύ να μείνει κοντά μας όμως τα χρόνια προβλήματα υγείας τον εμπόδισαν. Δεν πειράζει μπαμπά μου. Ξεκουράσου. Είμαστε όλοι εδώ, η γυναίκα σου που λάτρευες, οι κόρες σου και οι εγγονές σου που υπεραγαπούσες, πολύ περήφανες για τον αγώνα που έδωσες 15 χρόνια μετά το πρώτο σου χειρουργείο. Ελπίζουμε να είσαι και εσύ για εμάς. Ένα κομμάτι της καρδιάς μας το παίρνεις μαζί σου σήμερα. Και στο χαρίζουμε απλόχερα με όλη μας την αγάπη. Καλό παράδεισο μπαμπά. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.»