Οχτώ χρόνια χωρίς την Κατερίνα Γκίκα...!

Οχτώ χρόνια χωρίς την Κατερίνα Γκίκα...!

Πέρασαν, πότε κιόλας (!), οκτώ ολόκληρα χρόνια από τότε, που χάθηκε σε νεαρή ηλικία η Θεσπρωτή δημοσιογράφος Κατερίνα Γκίκα, της οποίας τα φτερά της καρδιάς ήταν πάντα ανοιχτά.

Λείπει η Κατερίνα. Λείπει στους γονείς της, λείπει στις αδελφές της, λείπει στους συγγενείς της, λείπει σ' όσους τη γνώρισαν και την αναστράφηκαν, λείπει και σε μας, που είχαμε συνεργαστεί μαζί της και μας συνέδεε φιλία.

Έσβησε πολύ πρόωρα η ζωή μιας γυναίκας διψασμένης για ζωή, πριν προλάβει, οραματίστρια, όπως ήταν, να κάνει ακόμη σημαντικότερα, από τα σημαντικά, που είχε κάνει.

Και μας μένει αξέχαστο εκείνο το αυθόρμητο χαμόγελό της, που άντεξε ακόμη και στις ώρες του μακρού πόνου της ασθένειάς της, έναν πόνο, που τον μετέτρεψε σε δημιουργία, σε υπέρβαση, σε ανάταση.

Σκόρπιζε προς όλους τα γλυκά τιτιβίσματα τη ψυχής της, ακόμη και όταν...ξεσπούσε. Μας άφησε πίσω της την αλήθεια της, όπως την βίωσε.

Δακρύζουμε εσωτερικά ενθυμούμενοι το χαμό της, αν και η ίδια δεν θα ήθελε να την κλαίμε μίζερα, αλλά απλά να μην την λησμονούμε.

Δεν σε ξεχνάμε, Κατερίνα. Το νερό της θύμησης σε βγάζει στον αφρό, σε ξαναγυρίζει ανάμεσά μας, φωτεινή και καθάρια, όπως ήσουν.

Κατερίνα, πολύ μας είχε συγκινήσει, αυτό, που είχες γράψει για τα παιδικά σου βιώματα στο χωριό σου, την Κεστρίνη. Σου το είχαμε πει νομίζουμε, γιατί έδειχνε με τι ωραίες και αγνές και αθώες εικόνες ήταν γεμάτο το μέσα σου. Λιτά λόγια, αλλά τόσο νοσταλγικά και τόσο ζεστά:

"Γεννήθηκα κοντά στη λίμνη με τα νούφαρα. Στη Θεσπρωτία. Κεστρίνη το λένε το χωριό μου κι έχει χωράφια, που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα και τον Καλαμά να τα ποτίζει. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν να κρύβομαι μέσα στον κουβά από τα ροδάκινα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν να βάζω τα φρούτα ανάλογα με το μέγεθος στις θήκες συσκευασίας. Θυμάμαι πως ανυπομονούσα να μεγαλώσω γρήγορα για να μπορώ να φτάνω και να κόβω μόνη μου τα ροδάκινα. Στην τελευταία τάξη του δημοτικού πήρα το πρώτο μου μεροκάματο, ήταν 100 δραχμές. Η πρώτη μου βόλτα ήταν για να μαζέψω μάραθο, ζουμπούλια και αγριόχορτα. Στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου οδηγούσα ήδη τρακτέρ.

Η πιο σκληρή δουλειά που έκανα ήταν το σκάλισμα στα καρπούζια. Η πιο διασκεδαστική όταν μαζεύαμε πεπόνια, έμοιαζε με πρωτάθλημα βόλεϊ. Τη μεγαλύτερη απογοήτευση την πήρα όταν μια ολόκληρη σοδειά με φασόλια, που είχαμε φυτέψει με τις αδερφές και ξαδέρφες μου, καταστράφηκε".

π. ΗΛΙΑΣ ΜΑΚΟΣ