Μήνυμα της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τις εκδηλώσεις Σουλίου

Μήνυμα της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τις εκδηλώσεις Σουλίου

Στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων το Σούλι είναι σύμβολο, μύθος και πραγματικότητα. Ή μάλλον είναι μια πραγματικότητα που μυθοποιήθηκε μέσα στο χρόνο, ακριβώς γιατί τα στοιχεία που την συναπάρτιζαν ήταν ηρωικά, ποιητικά. 

Ο τόπος ορεινός, άγριος, δυσπρόσιτος, φυσικά οχυρωμένος. Οι άνθρωποι ανυπότακτοι, αδούλωτοι στο φρόνημα, με ήθη αυστηρά και ισχυρό το αίσθημα της τιμής, μεγαλόψυχοι, φιλοπάτριδες. Από το 1635, όταν άρχισαν να συγκρούονται με τους Οθωμανούς, με αποκορύφωμα τους πολέμους τους εναντίον του Αλή Πασά, η ανδρεία, η αυτοθυσία, η φλογερή προσήλωσή τους στο ιδανικό της ελευθερίας ενέπνευσαν σεβασμό και δέος.

H θυσία των γυναικών του Ζαλόγγου, η ανατίναξη της μπαρουταποθήκης στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στο Κούγκι από τον καλόγηρο Σαμουήλ, η γενναία αντίσταση της Δέσπως Σέχου στον πύργο του Δημουλά, η ηρωική έξοδος από τη Μονή του Σέλτσου και ο σφαγιασμός των πολιορκημένων, το άλμα των γυναικόπαιδων προς το θάνατο μετά την κατάληψη της Μονής για να αποφύγουν τον εξανδραποδισμό και την ατίμωση, είναι κορυφαίες στιγμές μιας τραγικής και ένδοξης, πολύχρονης ιστορίας. Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Λάμπρος Κουτσονίκας, ο Αλή Πασάς δεν μπόρεσε να υποδουλώσει τους Σουλιώτες, «διότι οι ήρωες ούτοι Έλληνες επρόκριναν οι μεν με τα όπλα εις τας χείρας να αποθάνουν, ως οι εν Θερμοπύλαις Σπαρτιάται, οι δε δυνάμενοι, πατώντες επί των εχθρικών πτωμάτων, να διέλθουν και μεταναστεύσουν εις ελεύθερον κράτος, ουχί όμως και ποτέ να υποκύψωσι και να γίνωσι δούλοι των βαρβάρων τυράννων».

Οι αποδεκατισμένοι Σουλιώτες βρίσκουν καταφύγιο στα Επτάνησα, κι όταν η επανάσταση του 1821 ξεσπά προσφέρουν όλες τις δυνάμεις τους στον Αγώνα. Αρκεί να θυμηθούμε, εκτός από τους χιλιάδες ανώνυμους, τον Μάρκο Μπότσαρη, τον Κίτσο Τζαβέλλα, τον Λάμπρο Βέικο, που σφράγισαν με το αίμα τους την ρήση του Περικλή «εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον».

Επισκέφθηκα με αισθήματα συγκίνησης το Σούλι για να παραστώ στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τους αγωνιστές του, σε μια ελάχιστη αναγνώριση της ανεκτίμητης προσφοράς τους. Υπήρξαν συνεχιστές και διαμορφωτές του αντιστασιακού χαρακτήρα του ελληνισμού, εκείνοι που μετέπλασαν το «Μολών λαβέ» του Λεωνίδα στην περίφημη φράση του Μάρκου Μπότσαρη προς τους πολιορκητές του Μεσολογγίου, το 1822: «Τα κλειδιά της πόλης μας είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας! Ελάτε να τα πάρετε!». 

Η γενναιότητά τους και η αυτοθυσία τους θα μας εμπνέουν πάντα.